Kuta en voetbal

Terwijl ik dit verhaal typ zit ik met mijn bruin gebronsde lichaam op een balkonnetje te genieten van de zonsondergang onderwijl nippend aan een zoete fruitcocktail. De avond valt op Bali en de heerlijke geur van Nasi Goreng en Babi saté komen mij tegemoet. Op de achtergrond hoor ik het geluid van blije, lachende kinders en ik denk bij mezelf: wat is het leven toch mooi mensen.

Eergisteren heb ik Denpasar achter mij gelaten en ben ik verhuisd naar het super toeristische Kuta. De verhuizing op zich was ook alweer een aardig avontuur, maar daar kom ik later op terug. Denpasar was leuk voor 2 maanden, maar voor een 23-jarige student in de bloei van z’n leven had het toch iets te weinig te bieden. Voor meer vermaak en een echt vakantie gevoel moet je toch echt in Kuta zijn. Kuta is by far de meest toeristische plek waar ik ooit ben geweest. De hele stad is ingericht om op elke manier bedenkelijk aan de behoeftes van de “rijke” westerling te voldoen. Nou typ ik westerling, maar ik denk dat de Aussie toch wel het grootste marktaandeel heeft hier op Bali.

Laat ik beginnen met het strand. Je hebt net met één grote teen het witte zand aangeraakt of je wordt al aangesproken door een stuk of 3 surfdudes die je vragen of je een surfboard of strandstoel wil huren. Ze zullen het na 1 keer nee zeker nog een paar keer proberen dus het beste is om ze gewoon totaal negeren, wat soms best lastig is. Als je eenmaal een strandstoel hebt uitgekozen (vergeet niet af te dingen) ben je nu officieel het slachtoffer van de strandverkoper. De strandverkoper zal net als de surfdude niet al te snel opgeven en zal proberen je de meeste rare items te verkopen. Katapulten, Boeddha beeldjes of een veel te grote vlieger zijn mij al regelmatig aangeboden. Vandaag kreeg ik zelfs de optie om mijn tas te ruilen voor een olifanten beeld, uh nee bedankt. De vrouwelijke strandverkoopsters (meestal omaatjes) bieden naast hun producten ook hun diensten aan. Wil je een manicure, pedicure of massage? Het kan allemaal. De eerste keer dat ik op Kuta beach kwam was ik blijkbaar niet helemaal duidelijk genoeg tegen deze omaatjes en zaten er binnen de kortste tijd 4 verkoopsters om mij heen. De één deed mijn teennagels, de ander mijn vingernagels nog een ander mijn nekharen (waarvoor dank) en nog een ander probeerde mij spullen te verkopen. Als je langs zou lopen was het ongetwijfeld een erg grappig gezicht. Alhoewel ik er niet bepaald om gevraagd had vroegen ze, toen ze klaar waren, natuurlijk wel om geld. Een paar euro’s armer had ik me voorgenomen dit niet nog een keer te laten gebeuren.

Als je na het strand door de straatjes van Kuta loopt, waar het verkeer overigens net zo’n groot gekkenhuis is als in Denpasar, zal je ook om de meter worden aangesproken door verkopers. “Hey boss” of “Hello bro” zijn vaak gehore kreten van de mannelijke verkopers. De vrouwelijke verkoopsters gooien het vaak op het aanbod van een massage in één van de honderden massagesalons die Bali rijk is. De prijzen voor een massage zijn fantastisch, voor een schamele 4 euro krijg je een massage van een uur en met een beetje mazzel krijg je er ook nog een gratis drankje bij.

Ondanks dat drugsbezit en drugshandel enorm zwaar gestraft wordt in Indonesië (niet lang geleden nog een Nederlander bestraft met de dood) lijkt dat de lokale bevolking niet bepaald te intimideren. Kuta is volgens mij het drugsmekka is van Indonesië. Vooral ’s avonds wordt mij vrij regelmatig een magic mushroom dan wel marihuana dan wel cocaïne aangeboden. Nou ben ik niet bepaald een drugsgebruiker, maar als ik dat wel was geweest zou ik ook vriendelijk bedanken met in het achterhoofd houdend dat dat wel eens je laatste dealtje op deze aardbol kan zijn geweest.

De uitgaansstraat van Kuta is een aangesloten rits met restaurants die 24 uur per dag open zijn, lounge bars, eetkraampjes en discotheken. De proppers zijn weliswaar niet zo opdringerig als in bijvoorbeeld Spanje, maar ze zijn er wel in grotere getale. Het hoogtepunt van deze straat is Skygarden, dé discotheek van Bali. Hier doen ze er alles aan om je binnen te krijgen. Een barbecue waar je onbeperkt kan schransen voor € 3,50 en gratis bier tussen 5 en 6 uur zijn een paar voorbeelden. Als je hier naar binnen wilt zal je eerst langs je weg moeten vinden langs een stuk of 15 medewerkers die allemaal wel iets van je willen. Eenmaal boven op het dakterras is het een Aussie festijn. De gemiddelde Australiër geeft niet zoveel om kleding en heeft daarom ook niet zoveel kleding aan. Heeft hij of zij dat wel dan ziet het er meestal totaal niet uit. Gele broeken, roze shirts, groene sokken en een blauwe pet moet allemaal kunnen. Nee, erg stijlvol zijn ze niet.

Zoals overal in Kuta is de uitgaansstraat ook één grote lange file, als je eenmaal met je auto in deze straat terecht bent gekomen kan je ondertussen best even ergens een biertje drinken, want het duurt wel even voordat je daar eindelijk uit bent.

Over files gesproken. Mijn verhuizing van Denpasar naar Kuta bracht ook de nodige obstakels met zich mee. Omdat ik naast al mijn spullen ook mijn scooter had om te verhuizen was het niet mogelijk om zelf met de taxi mee te gaan. Het plan was dat de taxi met al mijn spullen mij zou volgen op mijn scooter naar het nieuwe appartement. Uitgerekend op de verhuisdag was er een soort politieke conferentie op het eiland en was het in de hoofdstad nog net een tikkeltje drukker dan normaal. Dat zorgde ervoor dat het onmogelijk was om Denpasar in of uit te komen. Gelukkig wist de taxichauffeur mij te lijden naar een afsnijweggetje. Dit afsnijweggetje waar krap 1 auto doorheen kon werd nu gebruikt door twee auto’s uit beide richtingen en natuurlijk ook nog door de altijd geliefde scootertjes. Om het allemaal nog wat gevaarlijker te maken waren aan weerzijden van deze “weg” gleuven met water aanwezig. Dit zorgde ervoor dat menig auto vast kwam te zitten tussen zo’n kloof en dat de hele dorps populatie met man en macht de auto weer op het rechte pad probeerde te krijgen. De taxi met mijn spullen heeft dat weggetje gelukkig overleefd.

De kortste weg naar mijn appartement was via een tolweg. De taxi volgde mij tot aan deze tolweg nog aardig goed, maar aangezien scooters en auto’s een andere richting op moeten was ik de taxi en de taxi mij na deze weg compleet kwijt geraakt. De verschrikkelijkste scenario’s schoten door mijn hoofd dat ik deze beste taxichauffeur nooit meer terug zou zien en dat ik mijn spullen maanden later ergens terug zou vinden op een Indonesische veilingsite. Maar wonder boven wonder vond ik de taxi terug aan het zijkant van een weg. Ik geloof dat ik nog nooit zo blij ben geweest om een lichtblauwe Toyota te zien.

Op de dinsdagavond is het ondertussen vaste prik dat ik ga voetballen met een collega. Voetbal is veruit de populairste sport in Indonesië. Met bijna 250 miljoen inwoners en overal de mogelijkheid om een balletje te trappen zou je zeggen dat Indonesië zich makkelijk een keer zou kunnen kwalificeren voor een WK, maar het moet er ergens onderbreken aan een goede opleiding of voldoende geld want een WK spelen deden ze voor het laatst in 1938. Het niveau op de dinsdagavond is behoorlijk hoog. Gelukkig ben ik het voetballen nog niet verleerd en kan ik prima meedoen. Na de eerste keer word ik dan nu ook steevast in de spits neergezet voor de hoge ballen, omdat niemand van de rappe, kleine indo’s ook maar een klein beetje in de buurt komt van mijn 2 meter.

Eigenlijk gaat het voetballen op Bali precies zoals ik in Nederland gewend ben. Het gaat er lekker fanatiek aan toe en je wordt uitgelachen als je een hele makkelijke kans mist. Er wordt sowieso heel veel gelachen tijdens het voetballen, een relaxt sfeertje dus. Wat minder relaxt is, is de hitte. Na 10 minuten is m’n t-shirt helemaal doorweekt en ben ik eigenlijk al helemaal kapot. Een kleine 70 minuten (!) later ben ik dan ook blij dat ik richting huis kan. M’n shirt en broek zien eruit alsof ze een uur onder de kraan hebben gelegen en ik voel m’n benen/hoofd/voeten niet meer, maar het geeft toch een voldaan gevoel dat een Nederlander op een Indonesisch voetbalveld de meeste goals heeft gemaakt.

Tot schrijfs,
Niels