SGI HELI en het verkeer

Mijn eerste weken stage lopen zitten er al weer op en ik heb genoeg nieuwe dingen geleerd over de Indonesische cultuur. Maandagochtend werd ik opgehaald door Leon, mijn Nederlandse stag bemiddelaar. Met toch wel een lichtelijke jetlag ging ik de enorme uitdaging aan om met een scootertje van mijn appartement naar het kantoor te komen. Gelukkig was Leon aardig bekend op het eiland en kon ik hem volgen (wat overigens al een aardige opgave was) naar mijn stagebedrijf SGI HELI, een bedrijf dat zich specialiseert in het vervoeren van mining equipment voor het doen van gas en olie boringen in gebieden die moeilijk te bereiken zijn.

Eenmaal aangekomen op het bedrijf had ik al meteen door dat ze in Indonesië het niet zo nauw nemen met de tijd. Na een halfuur wachten kwam de country manager Chris Jackson er aan gelopen. Een poepbruine Australiër met een heerlijk bijbehorend accent “Hey, how you doing”. Daarna maakte ik kennis met de andere leidinggevende van het bedrijf. Ronny Farhy uit Ierland “oi mate”. Ronny is een echte no-nonsense guy die wel van aanpakken houdt. Dat de managers niet uit Indonesië komen is denk ik wel goed voor het bedrijf en ook voor mij om dat Engels hun moedertaal is.

De dagen daarna heb ik veel aan mijn bureautje gezeten om een beetje research te doen over het bedrijf en zijn concurrenten. Ik deel mijn werkruimte met 3 anderen. Met de Chinese rus “I ghave a very special price for you” Valentine en met 2 Indo’s, waarvan er 1 mijn leeftijd is en met wie ik het heel goed kan vinden. Valentine is een soort van verkoper en voert regelmatig Skye gesprekken met Russische klanten zonder daarbij een koptelefoon te gebruiken. Ik heb dus regelmatig het gevoel alsof ik in een Russische gangster film terecht ben gekomen, want het taaltje klinkt erg agressief en bedreigend ook al lachen ze wel constant om elkaar. Valentine zit rechts van mij, links van mij zit een 30 jarige Indonesische die ook erg veel telefoontjes moet plegen en in haar geval is dat in het Indonesisch. Het kan aan de taal liggen, maar ik heb zelden iemand zo snel horen praten. Het doet me een beetje denken aan die veilingmeesters die je wel is ziet bij een van die Discovery channel programma’s zo snel gaat het. Deze mevrouw werkt al 9 jaar bij het bedrijf en weet mij dus genoeg te vertellen.

Rechts van mij zit dus een Russische gangster en links van mij een Indonesische veilingmeesteres, kortom erg rustgevend. Maar gelukkig zijn alle werknemers enorm vriendelijk en behulpzaam wat er voor zorgt dat ik me goed op me gemak voel bij deze mensen.

Dat komt ook doordat werkelijk iedereen op het eiland glimlacht. Ook al zijn sommige inwoners arm en moeten ze het doen met een maandelijks inkomen van 1 miljoen Rupiah (70 euro) ze glimlachen en ze maken een praatje met je. Vooral mijn lengte is enorm interessant “ you so tall”, “2 meters yes?”. Ik zeg dan altijd dat dat komt door het supervoedsel uit Nederland. En uiteraard praten ze over voetbal, de enige internationale taal die er is. Ze zijn allemaal fan van Manchester united en dus vanzelfsprekend van van Persie.

Had ik het in mijn laatste verhaal nog over de scootertjes die zich werkelijk overal proberen tussen de proppen. Ik zit nu zelf op één van die scootertjes. Het was even wennen dat verkeer hier op Bali en het links rijden, maar ik rijd nu wel ongeveer net zo onbezonnen rond als de gemiddelde Balinees. Als je een onzekere, afwachtende houding aanneemt op je scooter kom je niet heel ver, dat had ik al vrij snel door. Je moet maar gewoon gaan wanneer je denkt dat het kan en je niet teveel aantrekken van je mede scooter gebruikers. De scooters hier gaan ook een stuk harder dan in Nederland moet ik zeggen. Zo haalt mijn scootertje met enig gemak de 100 km/u. Om het wat duidelijker te maken zal ik een beeld proberen te schetsen van hoe het dagelijks verkeer er hier uit ziet.

De wegen zijn voor iedereen toegankelijk en met iedereen bedoel ik dan ook echt iedereen: fietsers, voetgangers, automobilisten, mensen met eetkraampjes, maar ook honden en kippen. Het is eigenlijk één groot feest. Zo is het bijvoorbeeld doodnormaal dat er ook gewoon mensen fietsen op de snelweg. De scooter is een beetje de auto van Bali, omdat een echte auto vaak veel te duur is gebruiken ouders gewoon de scooter om hun kinderen naar school te brengen. Met z’n 3en of 4en op een scooter is geen probleem. 1 hand aan het stuur en in de andere een kind moet ook gewoon kunnen. En terwijl je dus een kind in je hand hebt moet je dus onderwijl ook rekening houden met al die andere weggebruikers. Het fijne aan de scooter is dat je je overal tussendoor kan manoeuvreren en dat je auto’s gewoon links en rechts in kan halen. En ohja toeteren doen ze hier niet om gevaar af te wenden, maar gewoon om te laten horen dat je er aan komt of willekeurig omdat je er zin in hebt. Dat is iets waar ik maar al te graag aan mee doe. Gek genoeg heb ik *afkloppend* nog geen ongeluk zien gebeuren dus ik denk dat we al die regeltjes in Nederland maar gewoon moeten afschaffen.

P.S. Bedankt voor alle leuke reacties, ik zal binnenkort ook even wat foto's uploaden.

Tot schrijfs,
Niels