Eerste indruk
Door: Niels Broekhuizen
Blijf op de hoogte en volg Niels
07 Februari 2015 | Indonesië, Denpasar
Na een toch wel emotioneel afscheid van mijn (schoon) familie en lieve vriendinnetje begon dan eindelijk mijn avontuur. Het avontuur dat gaat plaatsvinden op één van 's wereld mooiste eilanden: Bali.
Na een lange vlucht van Amsterdam naar Kuala Lumpur, waar ik overigens 2 stoelen tot mijn beschikking had wat erg fijn is voor iemand van 2 meter kan ik je vertellen, vloog ik van Kuala Lumpur naar Denpasar. Bij deze vlucht was de stoel naast mij wel bezet. Ik raakte in gesprek met mijne buurman en Duitse reisgenoot die luisterde naar de naam: Kristoff Kröpke. Duitser kan je het niet krijgen. Hij bleek ook net als ik voor het eerst zo'n verre reis te maken. Uiteraard kwam ook het onderwerp voetbal voorbij wat altijd een beetje pijnlijk is voor een Nederlander tegenover een Duitser. Ik schatte hem iets ouder in dan ik, maar toen we naar elkaars leeftijd vroegen bleek de beste man 37 jaar te zijn. 'Give your body enough rest' was zijn levensmotto en aangezien ik hem toch zeker 10 jaar jonger inschatte lijkt me dit een prima levensstijl die ik misschien ook maar moet na gaan streven.
Eenmaal aangekomen op Bali kwam de warme lucht ons meteen tegemoet. Daar loop je dan met je voetbalkousen, lange trainingsbroek, vest en een lekker wit huidje op een eiland waar het zelden kouder dan 25 graden wordt. Ik voelde me een rasechte kaaskop.
Ik zou worden opgehaald met een taxi die mij naar mijn accommodatie zou brengen, daarvoor hoefde ik alleen maar even te zoeken naar een bord met mijn naam erop in de "pick-up" zone. Na de douane verplichtingen liep ik deze "pick up" ruimte binnen en ik wist niet wat ik zag. Werkelijk 100 Balinese oogjes keken mij aan in de hoop dat ik de persoon was die zij moesten vervoeren en ze hielden allemaal een bordje op waarvan op 1 van die 50 bordjes mijn naam zou moeten staan. Het was een prachtig, bijna ontroerende gezicht.
Na een tijdje zoeken vond ik dan toch mijn taxichauffeur. Ik nam afscheid van mijn Deutsche freund Kristoff en zeulde mijn toch wat te zware koffer naar de taxi. Gelukkig werd ik onderweg geholpen door een mannetje die ongeveer net zo groot was als mijn koffer, maar die het wel voor elkaar kreeg om deze zware koffer in z'n eentje in de taxi te tillen (mijn hulp werd niet gewaardeerd). De reden daarvan werd me snel duidelijk toen hij kort daarna zijn handen ophield en een paar keer "tip, tip" tegen mij riep. Na deze lieve man een fooi te hebben gegeven was het tijd voor mij om de verkeersregels van Bali te leren kennen.
Nou daar kan ik kort over zijn: die zijn er niet of nauwelijks. Je weet wel die witte scheidingsstrepen op de weg waarvan je links of rechts van moet rijden, nou mijn chauffeur had daar zo zijn eigen filosfie over. Hij kreeg het namelijk voor elkaar om steeds precies in het midden van de weg te gaan rijden wat ervoor zorgden dat er soms 3 auto's naast elkaar reden op een 2-baans weg. En dan heb ik het nog niet eens over de scootertjes die zich werkelijk waar overal tussen proberen te proppen.
Ongeveer 5 bijna-dood ervaringen later was ik aangekomen op mijn slaapadres: Fontana. Redelijk gaar van de lange reis maakte ik kennis met de huiseigenaar. Ze bood me een kop koffie aan en ondanks het feit dat het reisboekje mij hier nog voor waarschuwde vergat ik te zeggen dat ik er geen suiker in wilde. Ik nam een slok en het smaakte naar alles behalve koffie zo zoet was het, maar ik vond het een beetje onbeleefd om het niet op te drinken dus ik werkte alles weg inclusief de mogelijk nog zoetere koekjes en probeerde mijn pokerface in bedwang te houden.
Ze zei dat ik altijd bij haar terecht kon voor vragen of tips, maar ik weet wel dat in het vervolg om een glaasje water vraag.
's Avonds ben ik maar meteen kennis gaan maken met de Indonesische keuken die voornamelijk bestaat uit: rijst, noodles, kip en kruiden.
Kortom daar maak je mij wel blij mee. Ergens eten is veel goedkoper dan zelf koken en dat bleek ook wel. 2 borden rijst met kip en een Jus d'orange voor 41.000 Rupiah wat neerkomt op een schamele € 3,50, maar wat voor de locals best wel veel geld is. Toen ik de fooi van maar liefst € 0,60 cent gaf keken ze me ook aan alsof ik wel helemaal goed bij mijn hoofd was, dat is toch veel te veel? Het geeft een goed gevoel om te zien hoe blij die mensen daar mee zijn. Daar kunnen we in Nederland nog wat van leren.
Conclusie: Eerste indruk is erg goed, mensen zijn enorm aardig en behulpzaam, eten is lekker en goedkoop en de sfeer is erg relaxt.
Laat die stage maar beginnen.
Tot schrijfs,
Niels
Na een lange vlucht van Amsterdam naar Kuala Lumpur, waar ik overigens 2 stoelen tot mijn beschikking had wat erg fijn is voor iemand van 2 meter kan ik je vertellen, vloog ik van Kuala Lumpur naar Denpasar. Bij deze vlucht was de stoel naast mij wel bezet. Ik raakte in gesprek met mijne buurman en Duitse reisgenoot die luisterde naar de naam: Kristoff Kröpke. Duitser kan je het niet krijgen. Hij bleek ook net als ik voor het eerst zo'n verre reis te maken. Uiteraard kwam ook het onderwerp voetbal voorbij wat altijd een beetje pijnlijk is voor een Nederlander tegenover een Duitser. Ik schatte hem iets ouder in dan ik, maar toen we naar elkaars leeftijd vroegen bleek de beste man 37 jaar te zijn. 'Give your body enough rest' was zijn levensmotto en aangezien ik hem toch zeker 10 jaar jonger inschatte lijkt me dit een prima levensstijl die ik misschien ook maar moet na gaan streven.
Eenmaal aangekomen op Bali kwam de warme lucht ons meteen tegemoet. Daar loop je dan met je voetbalkousen, lange trainingsbroek, vest en een lekker wit huidje op een eiland waar het zelden kouder dan 25 graden wordt. Ik voelde me een rasechte kaaskop.
Ik zou worden opgehaald met een taxi die mij naar mijn accommodatie zou brengen, daarvoor hoefde ik alleen maar even te zoeken naar een bord met mijn naam erop in de "pick-up" zone. Na de douane verplichtingen liep ik deze "pick up" ruimte binnen en ik wist niet wat ik zag. Werkelijk 100 Balinese oogjes keken mij aan in de hoop dat ik de persoon was die zij moesten vervoeren en ze hielden allemaal een bordje op waarvan op 1 van die 50 bordjes mijn naam zou moeten staan. Het was een prachtig, bijna ontroerende gezicht.
Na een tijdje zoeken vond ik dan toch mijn taxichauffeur. Ik nam afscheid van mijn Deutsche freund Kristoff en zeulde mijn toch wat te zware koffer naar de taxi. Gelukkig werd ik onderweg geholpen door een mannetje die ongeveer net zo groot was als mijn koffer, maar die het wel voor elkaar kreeg om deze zware koffer in z'n eentje in de taxi te tillen (mijn hulp werd niet gewaardeerd). De reden daarvan werd me snel duidelijk toen hij kort daarna zijn handen ophield en een paar keer "tip, tip" tegen mij riep. Na deze lieve man een fooi te hebben gegeven was het tijd voor mij om de verkeersregels van Bali te leren kennen.
Nou daar kan ik kort over zijn: die zijn er niet of nauwelijks. Je weet wel die witte scheidingsstrepen op de weg waarvan je links of rechts van moet rijden, nou mijn chauffeur had daar zo zijn eigen filosfie over. Hij kreeg het namelijk voor elkaar om steeds precies in het midden van de weg te gaan rijden wat ervoor zorgden dat er soms 3 auto's naast elkaar reden op een 2-baans weg. En dan heb ik het nog niet eens over de scootertjes die zich werkelijk waar overal tussen proberen te proppen.
Ongeveer 5 bijna-dood ervaringen later was ik aangekomen op mijn slaapadres: Fontana. Redelijk gaar van de lange reis maakte ik kennis met de huiseigenaar. Ze bood me een kop koffie aan en ondanks het feit dat het reisboekje mij hier nog voor waarschuwde vergat ik te zeggen dat ik er geen suiker in wilde. Ik nam een slok en het smaakte naar alles behalve koffie zo zoet was het, maar ik vond het een beetje onbeleefd om het niet op te drinken dus ik werkte alles weg inclusief de mogelijk nog zoetere koekjes en probeerde mijn pokerface in bedwang te houden.
Ze zei dat ik altijd bij haar terecht kon voor vragen of tips, maar ik weet wel dat in het vervolg om een glaasje water vraag.
's Avonds ben ik maar meteen kennis gaan maken met de Indonesische keuken die voornamelijk bestaat uit: rijst, noodles, kip en kruiden.
Kortom daar maak je mij wel blij mee. Ergens eten is veel goedkoper dan zelf koken en dat bleek ook wel. 2 borden rijst met kip en een Jus d'orange voor 41.000 Rupiah wat neerkomt op een schamele € 3,50, maar wat voor de locals best wel veel geld is. Toen ik de fooi van maar liefst € 0,60 cent gaf keken ze me ook aan alsof ik wel helemaal goed bij mijn hoofd was, dat is toch veel te veel? Het geeft een goed gevoel om te zien hoe blij die mensen daar mee zijn. Daar kunnen we in Nederland nog wat van leren.
Conclusie: Eerste indruk is erg goed, mensen zijn enorm aardig en behulpzaam, eten is lekker en goedkoop en de sfeer is erg relaxt.
Laat die stage maar beginnen.
Tot schrijfs,
Niels
-
08 Februari 2015 - 15:58
Laurie :
Hé (br)(st)oertje!
Leuk om over je eerste indrukken te lezen. Hilarisch om jou als boom van 2 meter te visualiseren tussen die lieve kleine indo's. Fijn dat je eerste gevoel goed is. Ik ben super benieuwd naar je eerste stage ervaringen!
Ik wens je nogmaals een fantastische tijd in het land van de mensen zo groot als je koffer, en ik kijk uit naar je volgende verhaal!
Dikke kus uit Amsterdam van Lau
-
08 Februari 2015 - 16:59
Lebron James:
Hou je taai roomie!
Ik zal ons stulpje goed onderhouden.
Geniet ervan!
-
08 Februari 2015 - 20:43
Susanne:
Hoi schat,
Ik heb genoten van je verhaal. Ik hoop wel dat het bij 5 doodervaringen blijft haha
Geniet van al het lekkere eten daar en niet te bruin worden he!!!;)
Dikke kus -
08 Februari 2015 - 22:16
Jan Broekhuizen:
Ha zoon,
Prachtig verhaal! Ik ben blij, dat jij ook het schrijftalent van Lau en Roos hebt.
Blijf ons zo op de hoogte houden. Het verhaal klinkt tot nu toe positief!
We hebben vanmiddag van Menno gehoord, die vorig jaar ook in Denpasar was, dat het verkeer daar één grote mierenhoop is; jouw verhaal bevestigt dat!
Hoop snel wat van je stage-ervaringen te horen
groeten,
Pa -
09 Februari 2015 - 06:45
Petra:
Hé Nielsk, helemaal met paps eens wat schrijftalent betreft, je treedt in de voetsporen van je zussen. hilarische beschrijvingen en ik zie het helemaal voor me hoe je entree is geweest in dit totaal andere wereldje. Fijn te horen dat de eerste indruk positief is, is je bed trouwens ook van kofferformaat waardoor je dubbelgeklapt moet slapen?
Als je dit leest ben je misschien begonnen aan je eerste werkdag, ben even kwijt hoe laat het nu is bij jou.
Kijk al uit naar je volgende sappige story's, dikke knuf van mamsie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
